-

اینجا مخاطبی نداره یا بهتر بگم، کلا وبلاگ ها مخاطب ندارن. مثل یه کوهستان بی آب و علفه که برای خودت داد میزنی و صدات میپیچه و پژواک های متوالیش به گوش خودت برمیگرده و نه کس دیگه ای. وقتی از هیاهوی توییتر و رنگ و لعاب تقلبی اینستاگرام خسته میشی، اینجا خلوتگاه خوبیه. یکی دوتا وبلاگ خوب رو دنبال میکنم که همیشه حرفی برای گفتن دارن. حضورشون عجیب و تحسین برانگیزه و البته امیدبخش

نتایج انتخاب رشته اومده و هر جایی رو نگاه میکنی همه پزشکی قبول شدن. قبل تر ها همه مهندسی قبول میشدن و ذوق میکردن این چند سال اخیر هم پزشکی! من فقط موندم کی قراره خودمون باشیم و اون چیزایی رو که میخوایم دنبال کنیم.

انقدر سایه ی انتظارات جامعه سنگین و یکنواخته که راهی برای متفاوت بودن نمیذاره. هی انتظارات جامعه رو به خودمون تلقین کردیم که دیگه نمیفهمیم چه چیز رو دوست داریم و چه چیز رو نه. 

من همون موقعی که به زور اومدم تجربی همه ی احساسات درونم کشته شد. علایقم خنثی شد و هیچ حسی به هیچی ندارم دیگه. خیلی ممنون از همه!